Poems by Nikola Madzirov
|
ОДВОЕН
Се одвоив од секоја вистина за почетоците на стеблата, реките и градовите. Имам име што ќе биде улица на разделби и срце што се појавува на рендгенски снимки. Се одвоив и од тебе, мајко на сите неба и куќи на безгрижноста. Сега крвта ми е бегалец што припаѓа на неколку души и отворени рани. Мојот бог живее во фосфор од чкорче, во пепелта што го чува обликот на пресеченото дрво. Не ми треба мапата на светот кога заспивам. Сега сенка од класје жито ја покрива мојата надеж, и мојот збор е вреден како стар семеен часовник што не го мери времето. Се одвоив од себе, за да стасам до твојата кожа што мириса на мед и ветер, до твоето име што значи немир што ме успокојува, што ги отвора портите на градовите во кои спијам, а не живеам. Се одвоив од воздухот, од водата, од огнот. Земјата од која сум создаден е вградена во мојот дом. Nikola Madzirov Poems from the book “Remnants of Another Age” (BOA Editions, 2011, USA / Bloodaxe Books, 2013, UK / Vagabond Press, 2013, Australia) SEPARATED I separated myself from each truth about the beginnings of rivers, trees, and cities. I have a name that will be a street of goodbyes and a heart that appears on X-ray films. I separated myself even from you, mother of all skies and carefree houses. Now my blood is a refugee that belongs to several souls and open wounds. My god lives in the phosphorous of a match, in the ashes holding the shape of the firewood. I don't need a map of the world when I fall asleep. Now the shadow of a stalk of wheat covers my hope, and my word is as valuable as an old family watch that doesn't keep time. I separated from myself, to arrive at your skin smelling of honey and wind, at your name signifying restlessness that calms me down, opening the doors to the cities in which I sleep, but don't live. I separated myself from the air, the water, the fire. The earth I was made from is built into my home. Translated by Peggy and Graham W. Reid ОБИЧНОТО ЛЕТНО ЗАНОЌУВАЊЕ 1. Така изгледа летното заноќување: прељубницата излегува на балконот во свилена ношница трепетот на ѕвездите што го пропушта, гранче паѓа од клунот на птицата што заспива пред да го изгради домот, еден војник го спушта државното знаме со писмо од мајка му во џебот и атомските проби во утробата на земјата тајно ги оживуваат мртвите. Некој во мигот тивко ги толкува византиските неуми, друг ги преправа егзодусите на балканските и граѓански војни во името на универзалните вистини. Во фабричките дворови спијат статуите на учесниците во поништените револуции, врз складните гробови пластичните цвеќиња ја губат бојата, а обичните формата, и ова спокојство на мртвите од кои сме се простиле, не е наше. 2. Во селото со три осветлени прозорци една бајачка ги предвидува само оздравувањата, не и заболувањата. Брановите исфрлаат шишиња цело море што можат да го впијат во себе, стрелката од знакот за задолжителен правец покажува кон Бог, рибарот откинува парче од небото фрлајќи ја јадицата кон реката, сиромашно дете ја бара Малата Мечка и планетата од која би сакал да потекнува, пред прагот на убиецот со алиби еден пердув се обидува да летне. Така изгледа обичното летно заноќување. Градот согорува во црвенилото на месечината и противпожарните скали чиниш водат кон рајот, дури и тогаш кога сите се симнуваат по нив. USUAL SUMMER NIGHTFALL 1. This is what summer nightfall is like: the adulteress comes onto the balcony in a silk nightgown that lets through the trembling of the stars, a twig drops from the beak of a bird that falls asleep before it has built its home, a soldier lowers the flag of the state with a letter from his mother in his pocket and atomic tests in the womb of the earth secretly revive the dead. At that moment someone quietly interprets Byzantine neumes, someone else falsifies the exoduses of the Balkan and the civil wars in the name of universal truths. In the factory yards the statues of participants in annulled revolutions sleep, on the symmetrical graves plastic flowers lose their colour and ordinary ones their shape, but this peace of the dead we have parted from is not ours. 2. In the village with three lit windows a fortune-teller foresees only recoveries, and not illnesses. The waves throw up bottles enough to hold the whole sea, the arrow on the one-way road sign points to God, a fisherman rips off a bit of the sky as he casts his baited line into the river, some poor child searches for the Little Bear and the planet he’d like to come from, in front of the doorstep of the killer with an alibi a feather attempts to fly. This is what usual summer nightfall is like. The town combusts in the redness of the moon and the fire brigade ladders seem to lead to heaven, even then when everyone is climbing down them. Translated by Peggy and Graham W. Reid БРЗ Е ВЕКОТ Брз е векот. Да бев ветер, ќе ги лупев корите на дрвјата и фасадите на периферните згради. Да бев злато, ќе ме криеја во подруми, во ровлива земја и меѓу скршени играчки, ќе ме заборавеа татковците, а нивните синови трајно ќе ме паметеа. Да бев куче, немаше да ми биде страв од бегалци, да бев месечина немаше да се плашам од смртни казни. Да бев ѕиден часовник ќе ги криев пукнатините на ѕидот. Брз е векот. Ги преживуваме слабите земјотреси гледајќи кон небото, а не кон земјата. Ги отвораме прозорците за да влезе воздух од местата каде што никогаш не сме биле. Војни не постојат, зашто секој ден некој го ранува нашето срце. Брз е векот. Побрз од зборот. Да бев мртов, сите ќе ми веруваа кога молчам. FAST IS THE CENTURY Fast is the century. If I were wind I would have peeled the bark off the trees and the facades off the buildings in the outskirts. If I were gold, I would have been hidden in cellars, into crumbly earth and among broken toys, I would have been forgotten by the fathers, and their sons would remember me forever. If I were a dog, I wouldn't have been afraid of refugees, if I were a moon I wouldn't have been scared of executions. If I wеre a wall clock I would have covered the cracks on the wall. Fast is the century. We survive the weak earthquakes watching towards the sky, yet not towards the ground. We open the windows to let in the air of the places we have never been. Wars don't exist, since someone wounds our heart every day. Fast is the century. Faster than the word. If I were dead, everyone would have believed me when I kept silent. Translated by Peggy and Graham W. Reid |
Nikola Madzirov (poet, essayist, translator) was born in 1973 in Strumica, in the family of war refugees from the Balkan Wars. His poems are translated into more than thirty languages. For the book Relocated Stone was given the East European Hubert Burda poetry award and the most prestigious Macedonian poetry award Miladinov Brothers award at Struga Poetry Evenings. Other recognitions include Studentski Zbor award for best poetry debut and Xu Zhimo Silver Leaf award for European poetry at King’s College, Cambridge in UK. He was granted several international fellowships: International Writing Program (IWP) at University of Iowa; DAAD and LCB in Berlin; Marguerite Yourcenar in France. He lives in Strumica.
|
