Poems by Mite Stefoski ​

​ 
1.
 
ЦAРИГРАД
 
 
Од дворецот прудолу се тркалаат глави.
Црвјето што со сласт ги глода
обезглавените трупови на побунетите
ја разболува царштината.
Се тркалаат глави
од столнината кон покраината.
Од краината кон столнината.
На некој мост на кол наденати
им зборуваат на минувачите:
„Наведната глава не е вредна за сечење.“
Глави и гласини се тркалаат.
Од краината кон столнината.
од темнината кон светлината.
Како раздувани глуварки
отсечените глави на побунетите
шетаат по царштината.
 
 
 
Istanbul
 
Heads are rolling downhill from the castle.
The worms that with relish gnaw on
the headless corpses of the rebels
make the kingdom ill.
Heads are rolling
from the capital to the province,
from the province to the capital.
On a bridge pierced by a stake
they talk to passersby,
“A head bent low is not worth cutting off.”
Heads and rumours are rolling.
From the province to the capital.
From the darkness to the light.
Like blown dandelion seeds
the severed heads of rebels
are walking around the kingdom.
 
Translated by Marija Petrovska and Douglas Skinner

2.
 
ВАРВАРИТЕ ДОЈДОА                                                         
– спротивна песна
 
Плоштадот повторно е празен.
Варварите дојдоа.
Веќе ги снемува оние кои ги чекаа.
Но, кого барам лутајќи по плоштадот?
 
Сенаторите уживаат во некоја дебела сенка,
откако ги ,донесоа новите закони, со кои се реши дека
не постои она што постои,
постои она што не постои.
Разбирањето е неможно и непотребно,
послушноста бесценета и нема.
На крстовите уште висат недораспаднати
оние кои предупредуваа на доаѓањето, распнати
од оние кои ширум ги отворија портите од градот.
Знамињата ги изгазија со коњите и топовските лафети.
 
Одеднаш го снема сето неспокојство
што нѐ јадеше секој миг исчекување.
Рамнодушни, го лигавиме утринското кафе, во разговор
за новооткриената планета во соѕвездието Кентаур.
Зошто никој веќе не се возбудува од варварите меѓу нас?
Зарем непотребни беа сите стравувања од нив?
 
На престолот веќе седи некој поглавар од дојденците.
Зашто така стои напишано на пергаментот
кој му беше предаден од нашиот поглавар,
со пламен говор и восхит, цвеќиња и поклон.
Никој не рече ништо.
Доаѓањето на варварите беше нашето решение.
 
Лутам по плоштадот, барајќи го Кавафис,
со фото-албум по мишката. Фотографии од кои
се шири мирисот на нашите тела изгорени со напалм.
Зошто сега пак оваа збунетост, овој немир,
кога и онака безбедно сме раздолжени со домовите?
Ниту штрковите не се зачудија на дојденците.
Спокојно одомаќени на истите оџаци дремат во жегата.
 
Не знаеме дали варварите дојдоа заради нас, или и тие
подгонети од некои нивни варвари тргнаа наваму?
Но што да се прави сега во недостиг на тоа чекање?
Како да се живее сега кога варварите ги укинаа границите,
нема веќе земји и татковини, растоварени од секакви сеќавања?
А ние малкумина, не можеме да отидеме некаде другаде,
каде ќе бидеме нечии варвари.
Тие луѓе беа нашето конечно решение.
 
 
 
 
THE BARBARIANS ARE HERE
- A counter poem
 
 
The square is empty once again.
The barbarians are here.
The ones who’d been waiting for them are disappearing.
But who am I loоking for, wandering on the square?
 
The senators are indulging in the deep shade,
after passing the new laws, deciding that
what exists - doesn’t exist,
what doesn’t exist - exists.
Understanding is impossible and unnecessary,
obedience priceless and silent.
The crosses still hold the decaying bodies
of the ones who forewarned of the coming, crucified
by the ones who threw the city’s gates wide open.
Our flags were trampled by horses and gun carriages. 
 
The unease gnawing us in every moment of waiting
is suddenly gone.
Unmoved, we sip our morning coffee, talking
about the newfound planet in the Centaurus constellation.
Why is no one bothered with the barbarians among us?
Were all fears of them in vain?
 
The chieftain of the newcomers is already sitting on the throne.
For it was written so in the parchment
given to him by our leader,
with a blazing speech and praise, flowers and a deep bow.
No one said anything.
The coming of the barbarians was our solution.
 
I’m wandering on the square, looking for Cavafy,
with a photo album under my arm. Photos which
reek of the smell of our bodies burned by napalm.
Why this sudden bewilderment, this confusion
when we’ve safely paid off our homes anyway?
Not even the storks were surprised by the newcomers.
Peacefully at home on the same chimneys, they doze off in the heat.
 
We don’t know if the barbarians came for us, or moved here
they themselves chased away by some of their barbarians?
But what’s to be done now in absence of that waiting?
How to live now once the barbarians have abolished the borders,
and there are no longer countries and motherlands, stripped of all memory?
And we, so few, can’t go somewhere else
where we’d be someone else’s barbarians.
Those people were our final solution.  
 
 
Translated by Nikola Gjelincheski
 
 
 
 
 

Mite Stefoski was born in 1975 in Struga. Poet, writer of short stories, critic and publisher. He graduated from the Faculty of Philology at Ss. Cyril and Methodius University in Skopje in the Department for Comparative Literature and Literary Theory. He has published essays about contemporary poetry and theory of fiction. He works as editor in chief at Aleph Publications and he is director of International Poetry Festival Ex Libris Skopje. Between 2012 and 2018 he worked as a director of the Struga Poetry Evenings Festival. 

---

---