Poems by Christos Koukis
|
MAGINOT LINE “People live down here and there’s you gaping at the view” My love is scolding me Hallelujah ; loneliness has done us in Ashes is hardness in our lungs ; Hallelujah where are the people, where their fires “Plane-trees our mistakes” My love breaks my heart Half in the shade half in the light With the ocean’s sandals as ploughs on its feet Like water that doesn’t hold it against gurgling time My love is a world of no illusions Nature’s quadrilateral garment Male and female elucidation Verbs that arrange significance Enamel in beauty’s mould The earth’s basements boil and islands pour out My hands take on a feeling The heart’s cables boil and conscience pours out My blasphemous love doesn’t parley with the government It swarms up summer’s pulse, up the mast of truth My love Jerusalem New York, Peking, Mecca, Poor Suburbs My love has removed the European locket from its neck By word of mouth comes the silence of change My love, a donor of surprise and unforeseen change not in the programme My love pays its taxes by painting densely populated curtains unscrewing burnt candles from human failures saving nooses of certain throttling correcting equations on the blackboard of souls washing away the blood on market floors Love and only love is not an invention, man’s making Magnetic storms don’t make cockeyed the stars’ kisses My love cannot be threatened Frigates of birds sound the turning of thought The bitterness of irrevocable ice and the ransom for the shores’ lost sight My love shouts that summer’s funeral should be at the public expense It averts the evil eye when bankers dream This yes, it’s social justice! Your god is smaller than his fame My love is whatever turns, without cuts, proud and vigorous in the next life Bridles on voters of nought My love is whatever shudders without wearing It’s the chapel where ruined loves kiss each other longingly The lid of the transparent world The “no” and the “don’t” My love is the scanning, the approach, the touch The relentless rain and shelter My love assumes responsibility My love is free speech (translated from the greek by Katerina Anghelaki-Rooke) ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙΝΟ ‘Εδώ κάτω ζούνε άνθρωποι κι εσύ χαζεύεις την θέα’ Η αγάπη μου με μαλώνει Αλληλούια - Μας διέλυσε η μοναξιά Τέφρα η σκληρότητα στα πνευμόνια μας - Αλληλούια Πού είναι οι λαοί, πού είναι οι φωτιές τους ‘Τα λάθη μας πλατάνια’ Η αγάπη μου με σπαράζει Μισή στον ίσκιο μισή στο φως Με τα σανδάλια του ωκεανού στα πόδια της αλέτρι Σαν το νερό που δεν κρατάει κακία στον γάργαρο χρόνο Η αγάπη μου είναι ο κόσμος χωρίς τις ψευδαισθήσεις Της φύσης το τετράπλευρο ρούχο Η αρσενική και η θηλυκή ανάγνωση Τα ρήματα που τακτοποιούν το σπουδαίο Το σμάλτο στο καλούπι της ομορφιάς Βράζουν τα υπόγεια της γης και χύνονται νησιά Παίρνουν τα χέρια μου ένα συναίσθημα Βράζουν τα καλώδια της καρδιάς και χύνεται συνείδηση Η αγάπη μου βλάσφημη, δεν συνομιλεί με το κράτος Σκαρφαλώνει στον σφυγμό του καλοκαιριού, στον ιστό της αλήθειας Η αγάπη μου Ιερουσαλήμ, Νέα Υόρκη, Πεκίνο, Μέκκα, Φτωχά Προάστια Η αγάπη μου έβγαλε απ’ το λαιμό της το μενταγιόν της Ευρώπης Στόμα με στόμα έρχεται η σιωπή της αλλαγής Η αγάπη μου δωρητής της έκπληξης και της απροσδόκητης τροπής της εκτός προγράμματος Η αγάπη μου πληρώνει τους φόρους της ζωγραφίζοντας πυκνοκατοικημένες κουρτίνες ξεβιδώνοντας καμένα κεριά από ανθρώπινες χρεoκοπίες σώζοντας θηλιές από βέβαιο πνιγμό διορθώνοντας εξισώσεις στον μαυροπίνακα των ψυχών πλένοντας το αίμα απ’ το πάτωμα των αγορών Ο έρωτας και μόνο αυτός δεν είναι επινόηση, τ’ ανθρώπου κατασκεύασμα Οι μαγνητικές καταιγίδες δεν αλληθωρίζουν τα φιλιά των άστρων Η αγάπη μου δεν φοβερίζεται Φρεγάτες πουλιών ηχούν το στρίψιμο της σκέψης Το πίκρισμα των αμετάκλητων πάγων και τα λύτρα για την χαμένη όραση των ακτών Η αγάπη μου φωνάζει να γίνεται η κηδεία του καλοκαιριού δημοσία δαπάνη Φτύνει τον κόρφο της όταν ονειρεύονται οι τραπεζίτες Αυτό μάλιστα! Είναι κοινωνική καταξίωση! Ο θεός σας είναι μικρότερος της φήμης του Η αγάπη μου είναι ότι γυρίζει, δίχως περικοπές περήφανο και δυναμωμένο στο επόμενο της ζωής Τα χαλινάρια στους ψηφοφόρους του μηδενός Η αγάπη μου είναι ότι ανατριχιάζει δίχως φθορά Είναι το ξωκλήσι που φιλιούνται με λαχτάρα οι ρημαγμένες αγάπες Το καπάκι του διάφανου κόσμου Το ‘όχι’ και το ‘μη’ Η αγάπη μου είναι το αγνάντεμα, το ζύγωμα, το άγγιγμα Η ανελέητη βροχή και το στέγαστρο Η αγάπη μου παίρνει την ευθύνη Η αγάπη μου είναι η ελεύθερη ΟμιλίαI HAVE A MISSION I have a mission ∙ to have the light return to power wherefore a man was prevented to speak wherefore a man was prevented to go through and if everything has a price what we are deprived of is priceless I have a mission to have the light return to power for every forgotten neighborhood of my heart, for every illiterate cell for every open minded kiss, for every night that the youth recommend us for every generation that creates its own rhythm I have a mission to have us arrested red-handed the moment we are dreaming to make a disorder of anger, besides so much anger cannot be swallowed to resist the lonely and disciplined citizens because the past years we lacked nothing, mainly nothingness I have a mission because nowadays freer roads exist and more genuine fears the water-level changes inside us, the old morality cannot swim what is born tonight is an opportunity against what grows dark and a condition for the dream dimensions to grow I have a mission now when times call us to be present to reality to imagine our chains becoming anchors raising us to settle our accounts with the winners and what was officially declared to pay off Gods and technology to deny poverty as the new religion The moment to live is approaching dangerously the time is always now and the place always the road and the poets always here to write about the exploits of light and darkness I have a mission to have the light return to power the girls not to grow up separate from their own self the boys to grow into men besides order and security and we who crumple our life in order to be wrapped up by something warmer we know that the soul is lulled to sleep by the achievements of will power that love is the raised hand behind a banister the birth of a body with two mother tongues and a city is a just re-evaluation of life No wind sees the horizon as an end or a frontier and no man believes that the sun is dead or a deserter when the night falls I have a mission to mortgage our darkness and step by step to talk again it is a torture such a silence Beauty will be paid off after all the fear we have drunk because the boat burning in the middle of the sea has a wooden soul because by dawn returns home the drunken truth because the only resistance to a blind world is the great acts because hatred is time without lips It is a waste of time not to exist I have a mission to have the light return to power to the natural object of life, to the renewable pleasures (translated from the greek by Katerina Anghelaki-Rooke) Έχω μια αποστολή Έχω μια αποστολή, το φως να επιστρέψει στην εξουσία γιατί ένας άνθρωπος εμποδίστηκε να μιλήσει γιατί ένας άνθρωπος εμποδίστηκε να περάσει κι αν όλα έχουν μια τιμή, αυτό που μας στερούνε είναι ανεκτίμητο Έχω μια αποστολή, το φως να επιστρέψει στην εξουσία κάθε ξεχασμένης γειτονιάς της καρδιάς μου, κάθε αναλφάβητου κυττάρου κάθε ανοιχτόμυαλου φιλιού, κάθε νύχτας που μας προξενεύουν τα νιάτα κάθε γενιάς που φτιάνει το δικό της ρυθμό Έχω μια αποστολή να συλληφθούμε επ' αυτοφώρω την ώρα που ονειρευόμαστε να ξεχαρβαλώσουμε την οργή, τόση οργή άλλωστε δεν καταπίνεται ν' αντισταθούμε στους έρημους και πειθαρχημένους πολίτες γιατί τα περασμένα χρόνια δεν μας έλειψε τίποτα, κυρίως το τίποτα Έχω μια αποστολή γιατί στην σημερινή εποχή υπάρχουν πιο ελεύθεροι δρόμοι και πιο γνήσιοι φόβοι η στάθμη του νερού αλλάζει μέσα μας και η παλιά ηθική δεν ξέρει κολύμπι ότι γεννιέται απόψε είναι μια ευκαιρία απέναντι σε ότι σκοτεινιάζει και μια προϋπόθεση για να πληθαίνουν οι διαστάσεις του ονείρου Έχω μια αποστολή τώρα που οι καιροί μάς καλούν να είμαστε παρόντες στο πραγματικότητα να φανταστούμε πώς οι αλυσίδες γίνονται άγκυρες και σηκώνονται να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με τους νικητές και με ότι ειπώθηκε επίσημα να ξεχρεώσουμε τους θεούς και την τεχνολογία ν' αρνηθούμε την φτώχεια ως τη νέα θρησκεία Πλησιάζει επικίνδυνα η ώρα να ζήσουμε ο χρόνος είναι πάντα τώρα και ο τόπος πάντα ο δρόμος και οι ποιητές πάντα εδώ, να γράφουνε τους άθλους του φωτός και του σκοταδιού Έχω μια αποστολή, το φως να επιστρέψει στην εξουσία τα κορίτσια χώρια μην μεγαλώνουν απ' τον εαυτό τους τ' αγόρια ν' ανδρώνονται έξω από την τάξη και την ασφάλεια κι εμείς που τσαλακώνουμε την ζωή μας για να τυλιχτούμε με κάτι πιο ζεστό ξέρουμε πως η ψυχή νανουρίζεται με τα κατορθώματα της θέλησης πως έρωτας είναι το υψωμένο χέρι πίσω απ' τα κάγκελα η γέννηση ενός κορμιού με δυο μητρικές γλώσσες και πολιτεία είναι μια δίκαιη ανατίμηση της ζωής Κανείς άνεμος δεν βλέπει τον ορίζοντα ως άκρο ή σύνορο και κανείς άνθρωπος δεν πιστεύει τον ήλιο για πεθαμένο ή λιποτάκτη σα νυχτώνει Έχω μια αποστολή να βάλουμε υποθήκη το σκοτάδι μας και βήμα βήμα να μιλήσουμε ξανά είναι βασανιστήριο τέτοια σιωπή Η ομορφιά θα κάνει απόσβεση τόσο φόβο που ήπιαμε γιατί το πλοίο που καίγεται μεσοπέλαγα έχει μια ξύλινη ψυχή γιατί με την αυγή γυρνάει σπίτι της η μεθυσμένη αλήθεια γιατί μόνη αντίσταση σ' ένα κόσμο τυφλό είναι οι μεγάλες πράξεις γιατί το μίσος είναι χρόνος δίχως χείλη Είναι χάσιμο χρόνου να μην υπάρχεις Έχω μια αποστολή το φως να επιστρέψει στην εξουσία στο φυσικό αντικείμενο της ζωής, τις ανανεώσιμες ηδονές |
Christos Koukis was born in 1979 in Athens. He is a poet and a writer. He has published poetry books in Greece, France, India and Serbia and poems of his have been translated in several languages. He has participated in poetry anthologies in Greece and other countries and in international poetry festivals around the world. He has worked in poetry and culture magazines and has written lyrics for songs. Also he collaborated in an international project for Documenta 14 Athens. He is the director of an international poetry festival in Greece. He lives and works in Athens.
|
